Winnen of overwinnen?

Tijdens mijn vakantie had ik een aantal wedstrijden ingepland. Ik had tenslotte weer eens tijd en daarvoor was ik maandenlang niet van het pad geweest.  Er was iedere dag wel iemand die vroeg wanneer ik de ring weer in ging, dus jawel Janneke schreef zich weer eens in voor diverse wedstrijden.

Terwijl ik deze blog schrijf krijg ik inzicht na inzicht. Waardevol dat zeker, maar ook zeker inzichten waarvan ik even moet slikken. Al weet ik dan wel gelijk waar ik aan toe ben en wat ik de volgende keer juist wel of niet moet doen. Toch is en blijft het een tikkeltje persoonlijk om het zo op internet te gooien…

Wat mij de laatste periode opvalt in de paardensport zijn de keiharde oordelen. Oordelen over ruiters, hun paarden, trainingsmethode, voeding, juryleden. Oké, de paardenwereld staat er best wel een beetje om beken, maar het gaat me nu een beetje tegenstaan. Vooral omdat ik merkte dat ik mijn doelen ging bijstellen om aan de oordelen van andere te voldoen, of ze juist te ontzien. Dat is nu iets wat niet echt helpt om topscores te rijden.

Ik ben er heilig van overtuigt dat alle resultaten die je in je leven behaald, je deze zelf creëert. Ik geloof in de wet van aantrekkingskracht en al helemaal dat je paard jou spiegelt.  Dit werd me duidelijk op de laatste dag van mijn wedstrijd.  Ik was mijn paard aan het naverzorgen na de proeven en ik zag die blik in zijn ogen. Hij was echt megatrots op zichzelf, hij had dan ook tenslotte op de automatische piloot de proeven uitgevoerd en ik mocht per gratie meeliften maar me er vooral niet bemoeien. Als hij dan ook alle oefeningen op de gevraagde letter zou uitvoeren dan was het geheel nog niet zo’n probleem geweest, maar dat was nu niet het geval.  Na de proeven stond hij er echt bij van; zo dit heb ik even mooi gedaan. Hij was trots en blij en vroeg zelfs om waardering.  Strat is nu eenmaal een beetje een mensenpaard. Hij weet alles precies duidelijk te maken en begrijpt altijd goed wat er gebeurt.

Terwijl ik zo naar hem keek, met zijn voldane blik begon er ineens iets te dagen. Ik herkende iets van zijn gedrag in mezelf. Hij spiegelt me gewoon, hoe ik altijd alles alleen probeer te doen. Het liefst dingen vooruit goed doe zodat ik in ieder geval niet te laat ben en nog voordat iemand kan ingrijpen of oordelen. Aan het einde van het liedje heb ik alles behaald, heeft niemand de kans gehad om iets te zeggen of in te grijpen en geeft het me het gevoel dat ik weer iets heb overleefd. Wellicht komt het nu een beetje vaag op je over of misschien herken je dit van jezelf?  Maar mijn paard liet me op wedstrijd zien wat ik normaal doe, precies wat ik altijd doe, ook al ben ik me daar vaak helemaal niet van bewust. Hij pakt mijn riedeltje helemaal over.

Ook al heb ik de controle op vele vlakken afgezworen, ik ben al veel meer ‘go with the flow’ maar ergens zit die controleur nog steeds in mij verstopt. Mijn paard liet het me inzien. Dit kwam echt even aan, kan ik je vertellen. Nu ik deze blog schrijf beginnen er steeds meer situaties te dagen waarbij die controleur zo ontzettend aanwezig was.

Ik ben een echte perfectionist. Mijn perfectionisme is aan de ene kant een kracht, maar in de meeste gevallen toch wel iets wat me gruwelijk in de weg zit.  Ik vind namelijk bijna niets goed, of goed genoeg. Alles moet altijd beter, alles aan mezelf, mijn lichaam, mijn resultaten en mijn bedrijf. De bal moet altijd hoog gehouden worden. Een negen is niet goed genoeg, ik ga altijd voor die tien. En m’n o zo gevoelige paard spiegelt me dit nu zo voor.. Al baal ik dat ik geen 80% score hebt gereden, toch ben ik hem dankbaar voor het inzicht dat hij me heeft gegeven.

Mijn paard is namelijk mijn grootste leraar en hij is echt heel duidelijk! Waar een ander paard nog bij zou doorlopen, laat hij het overduidelijk merken als er iets mis is. Zulke dingen vallen niet de verdoezelen, ook niet op wedstrijd. Mijn resultaten vertellen dus alles over mij. Laat ik nu iedere keer rond de 60% zitten deze week. En ik weet dat ik veel beter kan en beter ga doen in de toekomst weer. Want ik ben me nu weer bewust geworden van een enorm struikelblok. Bewustzijn is de eerste stap naar verbetering.  Als je weet waar het mis gaat, dan kun je ook ingrijpen voor het misgaat.

Ik besef me nu pas hoe ik mijn doelen eigenlijk voor een ander stelde. Ik heb namelijk 2000 mensen die met me meekijken naar welke resultaten ik behaal. Ik heb mezelf opgelegd dat deze mensen van mij verwachten dat ik 80% scores moet halen. Terwijl ik een mega proces zit samen met mijn paard die een paar jaar geleden nog levensgevaarlijk was. Wat ik me nu nog meer besef dan normaal: Het gaat er niet om dat je de wedstrijd wint, het gaat erom dat je de obstakels op jouw weg overwint!