Heb jij dat ook wel eens? Dat op het moment dat je op wedstrijd gaat je dingen denkt of zegt als’ Ik hoop niet dat er vandaag een …jury zit met een sacherijnige bui, of ik hoop niet dat die en die jureert. Ik hoop dat die personen er niet zijn vandaag want dan kan ik me tenminste concentreren. Ik hoop dat het rustig is want dan kan ik tenminste ontspannen. Zo kan ik nog wel even doorgaan met een lijstje welbekende quotes. Ik zeg je heel eerlijk, ik heb me ook wel eens schuldig gemaakt aan die gedachtes.
Vanaf de B t/m het L2 gingen mijn paard en ik als een speer. De één na de andere wedstrijd behaalde we prachtige punten en mooie plaatsingen. Dat ging eigenlijk door totdat we in het M1 aanbelanden. Ik weet nog dat ik op wedstrijd ging en daar oude bekende tegenkwam. Mensen die Stratford nog kenden als een levensgevaarlijke rodeostier die naar hun mening eigenlijk had moeten worden ingeslapen. Ze gingen er eens even goed voor staan om te kijken of ik een fout zou maken, vertelde ook nog even doodleuk aan mijn groom en voorlezer dat ze maar even flink verkeerd moest lezen en vervolgens was het ook nog nodig om mijn proef te verstoren waardoor Stratford schrok en er een paar grote fouten ontstonden. Paard in de stress, ruiter in de war… weg was de ontspanning, het plezier en vertrouwen.
Ik was altijd zo ontzettend trots, trots op mijn geweldige paard en met heel veel liefde en harmonie reden wij onze proeven. Er stond altijd wel een compliment onder de protocollen over ons als combinatie. Maar vanaf dat moment ging het allemaal zo anders.
Mijn eerst volgende wedstrijd was ik alleen maar bezig met wat als ze straks hier weer langs de kant staan? Ik was alleen maar bezig met het af scannen van de omgeving, legde de lat nog wat hoger en dat werkte natuurlijk helemaal averechts. Ik begon als het ware ‘onzichtbaar’ een proef te rijden, en perfectionist zoals ik ben legde ik de lat torenhoog. In plaats van rijden in flow was ik nu punten bij elkaar aan het sprokkelen. Ik besloot dat ik nog harder moest trainen, nog meer moest doen omdat ik dan wel die dikke 70% score zou behalen. En het ging alleen maar verder bergafwaarts. Ik heb zelfs een keer bijna verlies gereden. Met tranen in mijn ogen kwam ik de ring uit. Het plezier was ver te zoeken.
Na een lange periode vol frustraties, flinke storingen in mijn proeven begon ik te overwegen om te stoppen met het rijden van wedstrijden. Ik had er echt geen plezier meer in, barstte regelmatig in tranen uit, gefrustreerd tot op het bot ik zag geen andere uitweg dan te stoppen. Gelukkig is het nooit zover gekomen. Want pas een hele poos later realiseerde ik me dat ik steeds de verantwoordelijkheid bij iemand anders neerlegde. Ik liet mijn resultaten afhangen van mede ruiters, juryleden, de mensen aan de kant en juist ook die oude bekenden. Als hun er nou niet zijn dan kan ik lekker rijden. Als ze me maar met rust laten dan komt het misschien toch nog goed. En wederom kan ik dit lijstje nog wel even verder uitbreiden maar je begrijpt mijn punt.
Ik durf best over mezelf te zeggen dat ik veel aan zelfreflectie doe. Ik geloof heilig in bewustzijn en de spiegel van het leven. Op de één of andere manier kon ik als het ging over wedstrijden niet echt de vinger op de zere plek leggen. Er zat nog een flinke blokkade op waar ik op dat moment niet doorheen kon zien. En dus had ik het gewoon nodig om keer op keer net geen winst te rijden op wedstrijd, iedere keer weer die spiegel voor me te krijgen. Net zo lang totdat ik die blokkade uit de weg had geruimd. Ik realiseerde me dat mijn resultaat op wedstrijd niet de verantwoordelijkheid was van de jury, of de mensen langs de kant, klanten of wat dan ook maar dat mijn resultaat een reflectie van mezelf was. Doordat ik de verantwoordelijkheid steeds bij een ander plaatste, begon ik me onzeker te voelen, wilde ik liever onzichtbaar zijn en dan ben je natuurlijk niet op je best. Het voelt niet fijn 0m op die manier op wedstrijd te gaan maar tegelijkertijd is het een soort verslaving. Je bent als het ware in een ‘loop’ geraakt waar je soms even wat hulp bij nodig hebt om eruit te komen.
Ik geloof er heilig in dat alles in je leven een weerspiegeling is van jezelf met alles wat er in jouw speelt. Dat inzicht heeft me al zoveel gebracht. Ik mag me nu weer opnieuw afstemmen of wat ik wil, wat ik samen met mijn paard wil uitstralen en bereiken met plezier. En dat geeft me ontzettend veel kracht en vrijheid. Ik heb echt weer superveel zin om op wedstrijd te gaan, ik laat de meningen en verwachtingen van anderen volledig los en focus me op wat ik wil en mag neerzetten. Uiteindelijk gaat het er niet om wat een ander er van denkt want hij/zij leeft jouw dromen niet voor jou. Als je iets wilt bereiken dan mag je daar helemaal voor gaan. Maar het is wel superbelangrijk dat de intentie erachter helemaal puur vanuit jezelf komt. Dat je niet iets wilt door of voor iemand anders maar echt puur vanuit jezelf.
Ik ben heel benieuwd hoe dit voor jou is? Met welke intentie ga jij op wedstrijd? Waarop zijn je doelen gebaseerd? Waar leg jij jouw verantwoordelijkheid? Wat is jouw dressuurdroom? En ga jij daar al 100% voor? Ik wil heel graag nog veel meer met je delen over dit onderwerp, je inzichten geven in jezelf, de invloed van anderen op jouw en natuurlijk je ook tips geven om jezelf daarvan te bevrijden. Dat doe ik met alle liefde in de online masterclass ‘Tijdens je proef niet op de proef gesteld worden’ die ik geef op maandag 19 maart om 20.30 uur en als je dan niet aanwezig kunt zijn dan geef ik hem op dinsdag 20 maart 20.30 uur nog een keer. Deelname aan deze online masterclass is helemaal gratis!
[upside_button class=”kopa-button navy-button large-button kopa-button-icon” link=”https://events.genndi.com/register/169105139238471342/3f5d083e0d” target=””]KLIK HIER OM JEZELF AAN TE MELDEN[/upside_button]
