Een paar weken geleden werd er een oefenwedstrijd georganiseerd bij ons op stal. Altijd leuk om te kijken bij stalgenootjes of te helpen als bijvoorbeeld schrijver. Maar dit keer liet ik me over halen om mee te doen. Het was alweer even geleden dat ik echt op wedstrijd was geweest. Er was altijd wel weer een reden om me niet in te schrijven, want het was zo druk. Ik liep over van het werk rondom Ruiterbewust en ik wilde eigenlijk ook nog wel eens m’n gezicht bij m’n vrienden laten zien. En iedere dag weer had ik een mega grote to do list met allemaal dingen die nog gedaan moesten worden. M’n e-mails moeten nog worden beantwoordt en ga zo maar door. Ik heb me voorgenomen om dit jaar wat meer tijd vrij te maken voor mijzelf, voor Stratford en ja ook om weer wat fanatieker de ring te gaan betreden.
Om een lang verhaal kort te maken: ik liet me overhalen om mee te doen! Precies in de meest drukke periode waarin ik 1001 belangrijke dingen te doen had die ook eigenlijk allemaal wel ECHT moesten gebeuren. Echt zo’n periode waarin mijn hersens overuren maakten en ik mijn best moest doen om met twee benen op de grond te blijven staan om al het werk gedaan te krijgen. Ik besloot dat alles op vrijdagavond af moest zijn en legde de lat dus nog wat hoger zodat ik zaterdag overdag vrij had om lekker op stal bezig te zijn en een oefenrondje te rijden. Heel de week non stop aan het werk en dan denken dat ik het op zaterdag ineens allemaal los kon laten. Afijn, dat ging niet echt dus.
Ik kwam aan op stal! Normaal als ik op wedstrijd ga, heb ik een soort vast ritueel en weet ik precies waar mijn spullen zijn, heb ik een tijdsplanning. Nu kwam ik erachter dat ik mijn witte handschoenen was vergeten, dacht ik helemaal niet na over een tijdsplanning en ging ik gewoon van start om mijn paard klaar te maken. Eerst vlechten, alle spullen klaarzetten, omkleden, opzadelen en gaan.
Ook al rijdt je normaal bijna dagelijks in de baan, ziet hij er nu met een auto en hekjes ineens heel anders uit! Heel gevaarlijk vond Strat al kon ik hem toch snel overtuigen dat er niets aan de hand was. In het verleden zijn we op wedstrijd een keer aangereden door een ietwat gestreste ruiter die zo in haar bubbel van spanning en frustratie zat dat ze ons over het hoofd zag. En sindsdien is Stratford toch een tikkeltje gevoelig voor gestreste paarden en ruiters. We zijn aan het losrijden, hij was nog niet helemaal ontspannen maar stukje bij beetje ging hij meer en meer ontspannen, totdat er een ruiter aangereden komt die ook een tikkie gespannen is en rakelings langs ons rijdt. Strat kan geen kant op behalve naar voren en omhoog. Hij neemt een reuze sprong om weg te komen bij de combinatie en gelukkig krijg ik hem snel rustig. Ik rijd rustig verder en probeer iedereen een beetje te ontwijken om de ontspanning te bewaren. Maar ondanks een grote baan en maar een klein clubje ruiters, komt er nog iemand net wat de dicht langs gereden naar Stratford z’n zin! Weer pakt hij veel spanning op en moet ik weer van vooraf aan beginnen. Ik blijf maar even op een volte, ontwijk iedereen totdat hij rustig is en dan ga ik naar de buitenbaan, zodat ik even wat meer ruimte heb om zijn spanning te kunnen laten afvloeien.
Hij begint eindelijk een beetje rustiger te worden, ontspant steeds meer! Dit begint erop te lijken! Ik blijf rustig tegen hem praten en rijd nog wat rondjes. De andere ruiters komen inmiddels ook naar buiten want de periode van baan verkennen is voorbij. Ik ben rustig wat galopwerk met hem aan het doen en hij begint weer fijn aan te voelen! Ik rijd over de hoefslag langs de relatief lage bakhekjes als een gestreste combinatie dichterbij komt. Het paard is zo gespannen en stuitert door de baan. Ik kom net uit een hoek gereden en ze komt ons schuin van voor tegemoet. Ik kan geen kant meer op! Ze gaf haar paard nog een tik met de zweep! En bijna belanden Stratford en ik aan de andere kant van de bakrand. Dit was de druppel die de emmer doet overlopen! Al die tijd ben ik rustig gebleven maar nu raak ik geïrriteerd. Kijk toch eens uit denk ik nog eens hardop terwijl ik probeer om Strat rustig te krijgen. Maar Strat is inmiddels zo over zijn toeren, dat ik besluit om hem maar even lang te laten zodat hij even rustig kan ademen. Ik wil hem net weer wat op gaan pakken als ik de ring in wordt geroepen. Gelukkig is de jury nog bezig met de protocol van de eerste combinatie en kan ik nog een rondje door de ring heen rijden. Stratford is nog echt niet ontspannen en dus praat ik zachtjes tegen hem en blijf ik heel bewust opletten dat ik in mijn lichaam en hoofd ontspan. Ik begin mijn proef op save en blijf ondertussen steeds met Strat communiceren. Het ging helemaal niet zo verkeerd in het drafgedeelte, totdat ik in de galop bij de eenvoudige wissels aan kom. Het eerste gedeelte gaat nog vrij goed. Het lukt ons om een mooie overgang te maken vanuit galop naar stap. Ik neem de tijd om Strat rustig om te stellen zodat ik weer kan aangalopperen maar op het moment dat ik mijn hulp wil geven, wordt de spanning teveel en schiet Strat omhoog, naar achter. Ik houd mijn been eraan, mijn hand was al naar voren, ik blijf tegen hem praten en blijf zelf heel rustig. Maar het heeft geen zin! Strat is zo in de stress. Even schiet de gedachte door mijn hoofd om af te groeten. Maar ik besluit om het niet te doen. Dit is een oefenwedstrijd. Juist hier kan ik hem leren om weer te ontspannen en gewoon verder te gaan. Ik krijg hem weer in galop en ga de volgende lijn in met een wissel. Weer gaat deze wissel finaal mis! Ik kan nog net de laatste lijn weer een beetje controle krijgen doordat ik wat meer naar voor kan schakelen. Ik ga de laatste lijn op en eindelijk is de proef klaar. Met tranen in mijn ogen verlaat ik de baan!
We waren helemaal niet optimaal voorbereid, maar we hadden zoveel beter gekund! Waarom ? Ik kom de baan uit waar vervolgens gevraagd wordt hoe het ging? Nou KLOTE! Het ging niet! Ik voel me echt zwaar geïrriteerd, boos! Ik stap even rustig en pak hem daarna nog even op om een wissel te rijden! En wat denk je! Nu doet ie het wel! Ik stap verder uit en breng hem naar stal waar ik hem afzadel en hij nog even onder het solarium mag. Ik ruim al mijn spullen op en kleed me weer om! Waarom moest het nu weer zo gaan? Ik wilde 2018 nog zo goed beginnen!
Achteraf blijkt de proef ook nog te zijn vastgelegd op een video! Ik kan er bijna niet naar kijken! Nog de gehele dag ben ik een beetje van de leg geweest. Pas ’s avonds in de auto op weg naar huis heb ik tijd om al mijn gedachte op een rijtje te zetten. Wat gebeurde er nou? Hoe kwam het nou echt? Ik haalde mijn proef nog weer even voor me en ineens komt het echt KEIHARD bij me binnen!
Een overtuiging die echt HEEL diep zat! De overtuiging: Ik mag niet gezien worden! Deze ontdekking komt zo hard binnen dat ik er even verdwaasd van ben. Even laat ik het op me inwerken en vervolgens ga ik kijken welke overtuigingen hier nog onder zitten. Al snel kom ik uit bij een periode in mijn leven waarin mensen mij voor gek verklaarde dat ik iedere dag weer opstapte op mijn paard! Mensen die naar me riepen of ik levensmoe was, dat mijn paard gestoord was! En na mijn ongeluk werd dat nog erger.. Dingen als oh daar heb je het meisje met die gekke knol! Wat denkt ze nou dat ze hem kan temmen? Ik heb in die tijd nog wel gekkere dingen naar mijn hoofd gekregen. En daarom ben ik mezelf klein gaan houden, als ik niet zou opvallen dan zouden ze misschien niets over me zeggen! Nu ik dit zo opschrijf voel ik pas hoe diep dit bij me zit…
Waarom kan ik niet gewoon trots zijn op mijn geweldig knappe paard dat ook nog eens super kan bewegen? Waarom mag ik niet trots zijn op mezelf op wat ik met hem heb bereikt? Waarom mag ik niet stralend de ring in? Waarom sta ik mezelf niet toe om trots te zijn? Trots dat we nu hier de ring mogen betreden met die lange hobbelige weg achter de rug?
Ik weet dat ik trots mag zijn! Ik ben ook trots op mijn paard en nu mag ik dat nog meer gaan laten zien. Ik zie dit inzicht als weer een nieuwe uitnodiging om de volgende stap te nemen. Om nog meer voor mezelf te gaan staan, voor mijn paard en voor wat we samen bereikt hebben. Ergens ben ik ook wel dankbaar dat ik tot dit inzicht kwam. De bewustwording is namelijk de eerste stap naar verandering en verbetering. Nu ik weet welke overtuiging me heeft belemmerd al die tijd, kan ik dit stukje loslaten en mijn overtuiging ombuigen. 2018 gaat dus echt mooier en beter worden! Want ik laat weer een heel diepe belemmerende overtuiging los en dat opent nieuwe mogelijkheden.
Welke overtuiging mag jij loslaten en ombuigen voor 2018? En al enig idee hoe je dat gaat doen? In ieder geval wil ik je van harte uitnodigen voor mijn nieuwe online masterclass ‘Tijdens je proef niet op de proef gesteld worden’.
Tijdens deze online masterclass leer ik je:
-
Wat de meest voorkomende valkuilen zijn bij ruiters op een wedstrijd.
-
Hoe jij je bewust kunt worden van jezelf in de voorbereiding en ook tijdens een wedstrijd.
-
De weerspiegeling van de resultaten die je tot nu toe hebt behaald.
-
Hoe jij er voor kunt gaan zorgen dat je niet langer op de proef gesteld word tijdens je proef!
[upside_button class=”kopa-button green-button large-button kopa-button-icon” link=”https://events.genndi.com/register/169105139238471342/3f5d083e0d” target=””]GRATIS AANMELDEN[/upside_button]
