Mijn paard en ik, een hele serie boeken zou ik erover kunnen schrijven. Maar in deze blog wil ik het niet hebben over de weg die achter ons ligt, maar juist de weg die nog bewandeld mag worden. Want een onverslaanbaar team vormen is niet iets wat je behaalt, bent en dan automatisch blijft. Een onverslaanbaar team vormen met je paard is altijd een proces. Een proces waarin je steeds blijft ontwikkelen, veranderen en verdiepen. Ik zie het als iedere keer doorbreken naar een volgend level van dat onverslaanbare team. Een betere variant van wat we al hebben opgebouwd, de weg naar ons volste potentieel. Onze grootste prestatie, misschien wel onze hoogste score in de ring.
Mijn paard en ik vormen een team samen. Zonder de één is de andere niet compleet. Wij zijn twee handen op één buik. Wij hebben geen woorden nodig om elkaar te begrijpen. Wij voelen elkaar feilloos aan en kunnen met elkaar communiceren in een taal zonder woorden. Ik hou van m’n paard en hij houd van mij. Als ik een mindere dag heb dan sleept hij me er doorheen en dat geldt andersom net zo. We zijn graag in elkaars aanwezigheid voor een leuke training, poetsbeurt of soms gewoon samen zijn. Het maakt eigenlijk nooit uit wat we doen het is altijd fijn om bij elkaar te zijn. Het voelt als ontspanning om met mijn paard bezig te zijn. Na iedere trainingsrit stap ik met voldoening van mijn paard af. En ook mijn paard heeft voldoening na de training. Iedere wedstrijd die ik rijdt zien we als een spiegel voor onze samenwerking. Een moment waarop we zien waar we nog aan mogen werken, waarin we nieuwe stappen mogen nemen. Wij houden van uitdaging en die krijgen we ook. Iedere uitdaging zie ik als een uitnodiging om naar het volgende niveau van onze samenwerking te gaan. Iedere uitnodiging pakken we met beide handen aan. Iedere drempel die op ons pad ligt stappen we over, vol vertrouwen in elkaar. En iedere keer als we in een situatie terecht komen dan weet ik gewoon dat er altijd een oplossing is. En dat die oplossing zich ook aandient als het daar de tijd voor is. Want ieder probleem, situatie, drempel, uitdaging of hoe je het dan ook wilt noemen zie ik als een uitnodiging. Een uitnodiging voor een nog diepere en betere samenwerking.