Meet me in the proces!

Ik poste laatst een foto van mijn paard Stratford na de training. Het was die dag waterkoud, Stratford was net geschoren en was super druk. Inmiddels is het ook al december en klinken regelmatig harde knallen vuurwerk waar Stratford op reageert. Om gevaarlijke situaties te voorkomen heb ik een slofteugel als eventuele noodrem. Want Strat is de afgelopen week zo onstuimig. En ook in betrap me erop dat ik veel in mijn hoofd zit, druk blijf piekeren over alle veranderingen binnen mijn bedrijf,
de enorme to do lijst. Dus op vrijdagavond uit mijn werk en ga ik lekker even rijden met mijn paard. Om samen met hem bezig te zijn en samen weer onze rust te vinden en even ‘back to the earth’ te komen.

Ik ken mijn paard, ik ken mezelf. Ik weet hoe we op elkaar reageren, hoe we elkaar versterken of juist helemaal over de kook raken. Dus ik koos deze bewuste avond voor een slof toen ik die blik zag bij Strat. En hoewel ik de slof niet gebruik, hij er losjes bijhangt geeft hij me wel een vertrouwd gevoel.

Eenmaal de foto op Facebook beginnen de reacties en berichtjes binnen te stromen. Dingen als;

Voor een ruiterbewust sta ik wel te kijken van de slofteugel. En uitetaard snap ik dat je daar vast heel vriendelijk mee rijdt maar had het niet verwacht en ben benieuwd naar de beweegredenen.

En

 Ik sta hier ook vreemd van te kijken inderdaad…
mijn keuze zou in dit geval een ander trainingsonderdeel zijn geweest, als ik het rijden niet vertrouwde..

En

Niet om een zwaar discussie draadje opgang te brengen hoor maar als ruiter ben ik me bewust van het gegeven dat paarden vluchten bij gevaar. Zelf heb ik meerdere jonge paarden waarvan nu 1 van 4 net onder het zadel. Bij mij begint het toch echt bij de basis: vertrouwen door middel van grondwerk en daar komt ook vuurwerk in voorbij. Ik stap niet op een paard die mij niet vertrouwd en andersom. De 1 haar/zijn methode is de ander niet en ik respecteer je keus. Wel of niet loshangend en dan wel niet gebruiken als rem (beangstigende theorie overigens) past het niet in het beeld die ik had van ruiterbewust

En

Ik zou eerder een paard vertrouwen dan een stukje leer.

Ik betrap mezelf erop dat mijn eerste reactie is om in verdediging te schieten. Terwijl ik aan niemand verantwoording af hoef te leggen maar toch doe ik het wel. Ik probeer uit te leggen en toe te lichten waarom ik deze keuze heb gemaakt. Met als gevolg dat daar weer allerlei ongevraagde meningen overheen worden gestrooid.

Ik begin lichtelijk geïrriteerd te raken en stop de discussie. Iedereen mag een mening hebben maar het is natuurlijk wel makkelijk om te oordelen van een plaatje. Het is compleet duidelijk dat ze geen idee hebben van het ons verhaal, het verhaal achter deze bewuste keuze.

Waarom raakt het me zo? Ik weet heus wel dat deze oordelen ongegrond zijn. Maar toch voelt het oneerlijk. Ik stel mezelf de vraag welke oordelen ik hier over heb. Wat is de trigger?  Welke oordelen zitten daaronder verscholen? Wat kan ik laten gaan? Hoe kan ik de ongezouten meningen van anderen naast me neer leggen? Hoe kom ik op een plek waarin ik me niet eens meer wil verantwoorden. Dat ik mijn schouders ophaal en denk het zal wel.

Ik schrijf deze blog niet aan de mensen die het nodig vonden om hun ongevraagde mening te plaatsen onder de post.
Nee ik schrijf deze blog voor mijn klanten. Mijn klanten die ook te maken hebben met oordelen van anderen. Klanten die worstelen met de mening van anderen.

Mensen zullen altijd een mening hebben en dat mag. Dat is zelfs oké. Of ze die mening ook tot in den treure moeten plaatsen onder een facebookpost valt nog te betwisten. Ik zit eerlijk gezegd niet te wachten op bokt activiteiten op mijn Facebookpagina. Ben je het niet eens met wat ik deel dan ben je vrij om me te ontvolgen. Om die paginalike uit te vinken. Want ik ga niet veranderen, dingen niet op een andere manier doen. Niet op jou manier. Maar gewoon op mijn eigen manier .

Want een mening hebben mensen toch wel. En er zijn altijd mensen voor wie ik niet aan hun verwachtingen zal voldoen. Puur omdat ze op ongegronde oordelen een beeld hebben gevormd over hoe ik ben, wie ik ben als mens, ruiter en therapeut. En wie ik zou moeten zijn.

Niemand weet wat er speelt in mijn hoofd. Niemand weet welk proces ik en mijn paard doorlopen. Ik vertel mijn verhaal wel in de korte variant op mijn website maar het hele verhaal kan ik wel een 10 delige serie dikke van dalen over schrijven. Over de dingen die wij samen hebben meegemaakt. Maar ook al schrijf ik er 10 dikke boeken over, mensen blijven toch een oordeel hebben. Het heeft helemaal geen zin om je te verantwoorden. Een mening hebben ze toch wel. En wat je ook doet, die veranderd niet zomaar.

De mensen die er echt toe doen die respecteren mijn keuze. Die weten welk verhaal er achter de keuze zit. Welke obstakels ik en mijn paard al hebben moeten overwinnen. Over mijn ongeluk, en de weg naar herstel, over het oppakken van de training van Stratford en het herstellen van onze band. En ons verhaal is nog lang niet afgelopen maar pas net begonnen. Het is allemaal een proces.

Ik weet dat Stratford met een belangrijke reden in mijn leven is gekomen. Dat hij met zijn bijzondere karakter, zijn gevoeligheid en tegelijkertijd dominantie mij uit nodigen om de beste versie te worden van mezelf. En dat wij in ons proces steeds meer de verdieping zoeken. Steeds een laagje dieper in bewustzijn terecht komen. Steeds opnieuw de uitnodiging aannemen om een volgende stap te maken op weg om nog een beter team te vormen, om een nog diepere connectie op te bouwen en om nog meer de beste versie van onszelf te zijn.

Dus hoe zou het voor je zijn als je iedere ongewenste situatie met je paard als uitnodiging zou zien? Als een uitnodiging om te groeien tot een betere versie van jezelf.

Wat als je bij ieder oordeel over jou van iemand anders je jezelf de vraag stelt; Welke oordelen heb ik hierover? En als je daar achter komt, je vervolgens besluit om alle oordelen van jezelf en van een ander naast je neer te leggen. Kijk dan eens wat er gebeurt en niet alleen in jou maar ook om jou heen. Het is allemaal en altijd een proces. Iedere ruiter heeft zijn/haar eigen proces     en dan ook nog vanuit een eigen oogpunt. Laten we ieders proces respecteren zoals jij ook wilt dat jouw proces gerespecteerd wordt.

Meet me in my proces ❤️ Schrijf je hieronder in voor mijn Ezine zodat ik je op de hoogte kan houden!